پایان واکنش

توی نوشتن  پست های دیگه،زیاد به این مورد برخوردم،پس گفتم یه جا باید کامل توضیح بدم منظورم چیه. 

 بعضی واکنش ها کار آدم رو راحت میکنن،ینی نشانه های بصری دارن که باعث میشه نیاز به اندازه گیری دقیق نباشه(مگه اینکه واقعاااااا نیاز به دقت بالا باشه).

گاهی محصول ما ،یه ته نشین هست،با بقیه محلول کاری نداریم.خب ما اضافه کردن محلول واکنش دهنده ها به هم رو تا جایی ادامه میدیم که در محل اضافه کردن،ببینیم که هنوز داره چیزی بوجود میاد و ته نشین میشه.وقتی دیگه چیزی تشکیل نشد،یک مقدار محلول حاصل و ته نشین هارو هم میزنیم، صبر میکنیم و بعدش چن قطره دیگه از واکنش دهنده اول رو به محلول حاصل مون اضافه میکنیم تا ببینیم آیا باز چیزی تشکیل میشه یا نه.اگه چیزی تشکیل نشد،ینی واکنش تموم شده.

ته نشین رو صاف میکنیم و خشک میکنیم.برای خالص سازی بیشتر،یه ماده رو پیدا میکنیم که ته نشین مون یا همون محصول مطلوب مون توش حل نشه،ولی محصول فرعی مون حل بشه.این حلال رو با محصول ترکیب کرده و باز صاف میکنیم.اگه واکنش از این نوع باشه،شما تمام مراحل بالا رو بتونید انجام بدید،بدون هیچ گونه وسیله اندازه گیری،یه محصول با خلوص بالای 95 درصد میسازید.

روش مشابه،بررسی انحلال پذیری محصول ما توی دما های مختلفه.گاهی محصول ما توی بالاتر،انحلال پذیری بیشتری داره،اما محصول فرعی نه.مثلا واکنش هایی که NaCl تولید میکنن.انحلال پذیری سدیم کلرید با افزایش دما،چندان تغییر نمیکنه.

در این موارد،ما در ابتدا  مخلوط رو صاف میکنیم،دمای مخلوط  رو کم میکنیم ،که باعث ته نشین محصول مون میشه.بعدش مثل روش قبل،یه حلال پیدا میکنیم که محصول مون رو حل نکنه،ولی نمک رو حل کنه،یا برعکس.

برای اسید و باز هم نشونه پایان واکنش،کف نکردن محصول نهایی بعد از اضافه کردن هر کدوم از اسید و باز به هم دیگه س.البته یه هم بزنید،یکم دیگه اضافه کنید شاید واکنش هنوز کاملا تموم نشده باشه.

البته،این مورد همیشه دقیق نیست،خصوصا جایی که اسید و باز محلول هرقیقی داشته باشن

و روش های مشابه که به خلاقیت خودتون بستگی داره.